Kwaśniewski Stanisław Feliks (1886–1956), generał W. P. Ur. 14 XI w Krakowie, syn Józefa Romana, sekretarza UJ, i Marii z domu Collet, brat publicysty Karola (zob.). Po ukończeniu gimnazjum w Krakowie i zdaniu matury w r. 1905 K. odbył jednoroczną ochotniczą służbę w armii austriackiej, po czym służył zawodowo w tej armii otrzymując w r. 1909 stopień podporucznika. Podczas pierwszej wojny światowej brał udział w walkach na froncie rosyjskim, przydzielony do Sztabu Generalnego, a następnie jako dowódca kompanii, batalionu i adiutant pułku piechoty. W styczniu 1917 r. przydzielony został na własną prośbę do Polskiej Siły Zbrojnej w charakterze instruktora, a w lipcu t. r. usunięty i przeniesiony karnie na front włoski jako zwolennik formowania wojska polskiego. Tutaj w okresie od maja do października 1918 r. K. był dowódcą kompanii, a potem batalionu szturmowego dywizji piechoty. W odrodzonym wojsku polskim K. w stopniu kapitana zajmował najpierw stanowisko referenta w oddziale personalnym Sztabu Generalnego, następnie p. o. szefa oddziału naukowego; w dn. 4–13 I 1919 r. był szefem sztabu Grupy Operacyjnej gen. Mieczysława Kulińskiego i został ranny (13 I) w walkach pod Lwowem. Następnie powrócił do Sztabu Generalnego Naczelnego Dowództwa i pozostał tam aż do r. 1921. Ukończył Wyższą Szkołę Wojenną, po czym do lipca 1923 r. był szefem Oddziału IV Sztabu Gen. Min. Spraw Wojsk.

Zweryfikowany został w stopniu pułkownika 1 VI 1919 r. W l. 1923–4 był najpierw dowódcą piechoty w 29 dyw., następnie do stycznia 1926 r. w 11 dyw., po czym p. o. II zastępcy szefa administracji do września 1926 r. W okresie od października 1926 do listopada 1928 r. był dowódcą 3 dyw. piechoty w Zamościu (1 I 1928 r. uzyskał awans na generała brygady), a następnie do połowy 1932 r. był I zastępcą szefa Sztabu Głównego. W l. 1932–9 pełnił funkcję Generała do Prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych. W czasie kursów informacyjnych dla dowódców brygad kawalerii należał do grona generałów krytykujących dotychczasowy system dowodzenia, przede wszystkim piętnował niedostateczne uwzględnianie zasady współdziałania trzech broni głównych (piechoty, kawalerii i artylerii). W l. 1931–9 K. był członkiem Zarządu Głównego, wiceprezesem i prezesem Ligi Morskiej i Kolonialnej. W r. 1934 opracował jej statut. Podczas wojny obronnej 1939 r. był wyznaczony na stanowisko inspektora Wojsk Etapowych. Od września 1939 r. przebywał na emigracji na Zachodzie; bliższych danych z tego okresu życia brak. Zmarł 9 III 1956 r. w Santa Monica w Kalifornii, spoczywa na cmentarzu Holy Cross w Los Angeles.

K. napisał Wspomnienia legionowe byłego oficera austriackiego (W. 1925). Był odznaczony Krzyżem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych trzykrotnie, Złotym Krzyżem Zasługi, Orderem Polonia Restituta 4 kl., francuskiej Legii Honorowej 4 i 3 kl., Korony Rumuńskiej 2 kl.

Enc. Wojsk., IV; Łoza, Czy wiesz, kto to jest? (fot.); Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Kozłowski E., Wojsko polskie 1936–1939, W. 1964; – Romeyko M., Przed i po maju, W. 1967 I–II; „Rocz. Polonii” 1958–9 s. 414.

Piotr Stawecki